Leespluim! recensie



'Aan tafel!' ontving de Leespluim van de maand mei 2010.

Het juryrapport:
Ze houdt van boodschappen doen, lekker koken, gezellig eten en natafelen. Maar afwassen? Het begint heel alledaags, Eekhoorn heeft boodschappen gedaan en loopt met volle tassen naar huis, zich verkneukelend bij de gedachte aan de leespluimlekkere dingen die ze zal koken. Dankbaar accepteert ze het aanbod van Zwijntje om haar te helpen bij het dragen van de tassen en ze nodigt hem uit te blijven eten. Intussen is Egel langsgekomen en die heeft ook wel trek in een lekker stoofpotje. Even later klinkt het "Aan tafel!" en dan zitten ze alledrie te genieten van de heerlijke maaltijd. Eekhoorn geniet dubbel: én van het stoofpotje én van de gezelligheid van het samen eten. Het natafelen is zo gezellig dat de afwas erbij inschiet.
Toevallig, nou ja, scharrelen Zwijntje en Egel de volgende dag tegen etenstijd in de buurt van Eekhoorns huisje rond en uit de struiken komt Vos opduiken. Het vervolg laat zich raden: na het "Aan tafel!" zitten ze met z'n vieren te smullen. De volgende dag komt Moeder Konijn met haar vier kinderen erbij, de dag erop Kikker. Maar als dan Mol zich bij de gasten wil voegen, zegt Eekhoorn dat niet zo'n goed idee te vinden. Maar dan klinkt toch weer het vertrouwde "Aan tafel!" en staat het gezelschap voor een tafel die afgeladen is met vieze borden, lepels, vorken, messen, mengkommen, bakblikken, schalen en pannen. Met een triomfantelijk lachje deelt Eekhoorn droogdoeken uit. Als alles schoon is klinkt zowaar "Aan tafel!" en dan blijkt Eekhoorn in de tuin een barbecue te hebben voorbereid. Een eenvoudig gegeven, maar het krijgt een prettige spanning door de stapeling. Elke dag een nieuw dier erbij en in de keuken stapelt zich, onzichtbaar voorlopig, de afwas op. Voeg daarbij de bonte stoet raak geportretteerde dieren en de gezelligheid die hun gezamenlijke maaltijden uitstralen en je krijgt zo zin om aan te schuiven. En die afwas?

---

NBD/Biblion recensie



Eekhoorn is een vrolijk vrijgevig dier dat houdt van zijn vrienden en van koken. Elke dag nodigt hij meer dieren uit om te komen eten. Na het eten wordt er niet afgewassen, maar gezellig nagetafeld. Als een aantal dagen later al het kookgerei en servies vuil zijn, komt Mol langs. Eekhoorn stelt dat het hem niet verstandig lijkt als Mol mee-eet. Dat lijkt oneerlijk, maar Eekhoorn heeft een slim en onverwacht leuk plan, waarin hij alle dieren tot hun recht laat komen. Een vrolijk, mooi vormgegeven prentenboek in oblong formaat met paginagrote ongekaderde tekeningen. De dieren, het eten en enkele details zijn gekleurd, de overige aspecten zijn in losse potloodlijnen aangeduid. Dat maakt de prenten krachtig en speels. De tekst is naast kleinere gekleurde prenten op de witte achtergrond geplaatst. Alle dieren zijn duidelijk herkenbaar met menselijke houdingen weergegeven. Hun emoties zijn goed te zien. Toch blijven ze dierlijk. Vriendschap, geven en nemen, zorgen voor anderen en jezelf komen op een integere manier aan bod. Zo'n Eekhoorn wil iedereen wel in zijn buurt!
(NBD|Biblion recensie, E. Stadt)

Dolf Verroen
Publisher: Ger Guijs, Rotterdam. (2006)

Bespreking 1 jeugdboekenweek 2008, Belgie:

Slaaf Kindje Slaaf
Dolf Verroen en Veronica Nahmias (ill.)
Abimo, 2006.

Maria woont in een mooi huis op een plantage waar negerslaven het werk doen. Ze viert haar twaalfde verjaardag met een groot feest en mooie geschenken. Haar mooiste cadeau wordt naar binnen gedragen op een zilveren schaal met een deksel. Als papa het deksel eraf haalt komt een kleine, donkere jongen tevoorschijn. Koko. Maria's eerste eigen slaaf!

Slaaf Kindje Slaaf bestaat uit veertig bevreemdende scènes uit het koloniale plantageleven. Het is in heel eenvoudige, korte zinnen geschreven. De zinnen staan heel ruim op het blad en elke zin krijgt een nieuwe regel. De talrijke illustraties zijn sober maar vullen de sfeer van het verhaal perfect aan.


Bespreking 2 jeugdboekenweek 2008, Belgie:

Laat je niet misleiden door de prachtige en subtiele illustraties, noch door de eenvoudige, korte zinnen en het bladwit. Want enkel wie tussen de lijntjes leest, krijgt een genuanceerd beeld van de immorele manier waarop plantagehouders met hun slaven omgaan. Verroen schetst, dankzij een origineel daderperspectief, een onthutsend beeld van een jong en onsympathiek hoofdpersonage, Maria, dat de misprijzende behandeling van haar slaven vanzelfsprekend vindt. Haar gebrek aan medelijden zadelt je als lezer op met een sterk gevoel van plaatsvervangende schaamte. Een boek dat blijft nazinderen!


NBD/Biblion recensie:

De ik-figuur Maria viert haar twaalfde verjaardag met een groot feest. Vaders cadeau wordt op een zilveren schaal binnengebracht, hij haalt er zelf het deksel af. Er verschijnt een kleine, zwarte jongen: Maria's eerste eigen slaaf. Aangrijpend verhaal waarvan de kracht ligt in het gekozen perspectief. De lezer beleeft de gebeurtenissen via de ogen van Maria, een meisje dat op de drempel van de volwassenheid staat, naar borstjes verlangt en erotische gevoelens koestert voor haar neef Lukas. Slavernij is voor haar een normaal verschijnsel, ze vertelt erover zonder een zweem van moralisme. Dat werkt heel confronterend, vooral in de beschrijvingen van het gedrag van de volwassenen, die slaven behandelen als gebruiksvoorwerpen waar ze alles mee kunnen doen. Geschreven in korte zinnen die steeds een aparte alinea vormen, zoals in boekjes voor beginnende lezers. Inhoudelijk is het verhaal voor een oudere leeftijdsgroep, vanaf ca. 10 jaar. Mooi uitgegeven met hele sfeervolle zwart-witillustraties en een leeslint. De potloodtekeningen met hun sobere, maar zeer krachtige figuren geven het verhaal iets extra's.


Ted van Lieshout: (weblog)

Wat me opvalt Ted, is, dat als jij een lijstje maakt, je er vaak Slaaf kindje slaaf van Dolf Verroen bij zet, terwijl het nergens op een officiële lijst staat. Hoe kan het dat een kinderboek dat in Duitsland 3! prijzen wint hier in Nederland over het hoofd wordt gezien?


Edward van de Vendel: (website)

Dit is een boek als geen ander, en dus is het een boek om over na te denken. Verroen vertelt een verhaal (in zeer korte zinnen, in korte hoofdstukken) vanuit Maria, de dochter van een plantage-eigenaar. Slavernij is voor haar heel gewoon, door het hele boek heen ziet ze slaven niet als mensen. Een foute hoofdpersoon dus, uit een fout gezin - en niet alleen wat de hoofdfiguren denken, maar ook wat zij doen is nogal gruwelijk. Om vanuit zo'n hoofdpersoon te schrijven is nogal ongebruikelijk. De sympathie van de lezer ligt natuurlijk bij Koko en de andere slaven, maar het verhaal wordt niet vanuit hen verteld. En dus denk je na het lezen van dit boek misschien wel éxtra goed na over die hele schrijnende situatie. Gelukkig heeft Verroen een nawoord geschreven, wat bij dit boek onmisbaar is.
De eindconclusie:
Een intrigerend geheel. En de tekeningen van Veronica Nahmias zijn geweldig.